Door: Abdelbaki Chaara
Waar de ramptoerist nog naar het meest noordelijk punt van Marokko afreist om in Tanger het gehuil uit Spanje en Portugal te horen, is er een eind gekomen aan het sprookje van het Marokkaans elftal. Toch is trots hetgeen dat overheerst. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt door de Atlas Leeuwen. Marokkanen over heel de wereld leefden in een droom waar ze maar niet uit wilden ontwaken.
Het Marokkaans elftal heeft geschiedenis geschreven. Geen land uit Afrika of de Arabische wereld is ooit verder gekomen dan de kwartfinale. Tot aan dit WK, want het lukte Marokko wel. Onder leiding van Walid Regragui wist een strijdlustige en passievolle Marokko het tot de halve finale van het grootste sportevenement ter wereld te schoppen. De verwachtingen waren vooraf laag, ook bij mij. Zeker na het vorige WK waar Marokko was ingedeeld in de ‘poule des doods’ met Spanje, Portugal en Iran. Marokko werd laatste in de groep, na twintig jaar afwezigheid op een WK.
Marokko was ook tijdens dit WK ingedeeld in een loodzware poule met de nummers twee en drie van het vorige WK. Bijna niemand verwachtte dat zij de poulefase zouden overleven. Niks was minder waar, want Marokko overleefde niet alleen de poule, maar werd ook nog eens groepshoofd. Tegen Kroatië werd er in de eerste wedstrijd gelijkgespeeld en daarna werden België en Canada overtuigend verslagen. Er brak een volksfeest uit in Marokko en eigenlijk over heel de wereld waar Marokkanen wonen.
In de achtste finale wachtte Spanje. Alle analisten, bookmakers en media waren het erover eens dat dit het eindstation zou zijn voor het Noord-Afrikaans land. Ook Spanje moest eraan geloven. Na een zinderende penaltyserie won Marokko nadat de Spanjaarden al hun penalty’s mistten. De trainer van Spanje was onder de indruk van Marokko, maar bleek ook zijn huiswerk niet goed te hebben gedaan. Hij somde een aantal Marokkaanse spelers op die hij goed vond spelen, waaronder Bounou en Amrabat. Maar er was een speler die hij echt geweldig vond, maar hij kwam maar niet op zijn naam. ‘El numero ocho de Marruecos’ (vertaling: de nummer acht van Marokko). Ik denk dat hij zijn naam inmiddels wel weet, want die nummer acht is Azzedine Ounahi. Spanje moest naar huis en Marokko kwalificeerde zich voor het eerst in haar geschiedenis voor de kwartfinale.
Maar in de kwartfinale wordt er pas echt geschiedenis geschreven. Marokko verslaat Portugal met 1-0 door een geweldige kopbal van Youssef En-Nesyri. Marokko is daarmee het eerste Afrikaanse land dat de halve finale weet te bereiken op een wereldkampioenschap voetbal. Over heel de wereld wordt er met de Marokkaanse vlag gezwaaid. Van Marokko tot aan Nederland, van de Verenigde Staten tot aan Palestina. Iedereen was trots op Marokko, zowel Marokkanen als niet-Marokkanen. Het was een overwinning van en voor iedereen. Voor moslims, voor Afrikanen, voor Arabieren, voor de underdog!
Maar trots is niet te koop. Marokko hoeft namelijk niet de halve finale van een WK te bereiken om trots te zijn op het feit dat je Marokkaans bent. Men zegt in de voetbalwereld dat je een interlandkeuze maakt met het hart in plaats van het verstand. Trots voel je ook met heel je hart en daar hoef je niet eerst bij na te denken.
Je bent trots op waar je oorspronkelijk vandaan komt. Maar blijkbaar werkt trots met een aan-en-uitknop voor sommigen. Als er een camera aan staat, zijn we opeens allemaal trots. Gedurende het WK waren er veel (bekende) Marokkanen die sprongen op de hypetrain van het Marokkaanse succes. Je hoeft niet per se alle wedstrijden van Marokko te hebben gezien om ze te steunen, maar ik heb mensen gezien die niks voelden voor Marokko en nu opeens hard roepen hoe trots ze zijn dat ze Marokkaans zijn. Blijkbaar zijn er voorwaarden verbonden aan het trots zijn.
Ondanks de ‘trotse’ successupporters, waren er nog meer opvallende zaken die de aandacht trokken. Want tijdens dit WK draaide het natuurlijk niet alleen om het voetbal. Voordat er überhaupt tegen een bal werd geschopt in Qatar ging het ook over One Love. Marokko heeft laten zien daar ook achter te staan. Marokko staat achter One Love, je leest het goed. De echte One Love; de enige echte liefde voor je ouders. Na elke wedstrijd renden de Marokkaanse spelers naar hun ouders toe om ze mee te nemen in hun feestvreugde. Het was aandoenlijk om te zien dat spelers na elk behaald succes als eerste aan hun ouders dachtten en hun spotlights te delen. Met als hoogtepunt Sofiane Boufal die zijn moeder het veld op trok om dansend het moment met haar te delen.
Het sprookje van Marokko eindigde weliswaar met twee nederlagen. In de halve finale werd er verloren tegen Frankrijk en in de strijd om derde plek verloor Marokko van Kroatië. Toch heeft Marokko gewonnen. De wereldbeker is misschien niet veroverd door het Marokkaans elftal, maar onze harten zijn dat wel. Dima Maghrib!